سنجش ساختاری اشعار کلاسیک قبل و بعد از سال ۱۳۵۷

شعر فارسی، بی گمان گذشته ای درخشان و غرور انگیز دارد. اگر ادبیّات ایران در تاریخ گذشتۀ خود، تنها سخن سرایانی همچون فردوسی، نظامی، خیام، مولوی، سعدی و حافظ را در دامن خود پرورده بود، به شایستگی قابلیّت ارج گذاری داشت. امّا این در حالی است که افتخارات شعر گذشتۀ ایران، تنها به همین قلّه های بلند محدود نمی شود. فریاد بلند نیما، آنقدر مؤثّر بود که پرده های گوش برخی از همان شاعران سنّت گرا را لرزاند و اندکی از جزمیّت های آنها را در هم شکست. بنابراین شاعرانی همچون: پرویز ناتل خانلری، محمّد حسین شهریار، مهرداد اوستا، حسین منزوی و ... با تأثیر پذیری از جریانهای نوگرای شعر معاصر، هر کس به اندازه ای در قالبهای شعر فارسی نوآوری کردند و فضاهای تازه ای تجربه شد. ازین رو در این مقال، به تطبیق و بررسی شعر سنّتی پس از انقلاب اسلامی با شعر کلاسیک، از حیث ساختار پرداخته شده است.